Dr Hans z Bettle isch e Glücksvoogu gsi, wo faschd verschbrützt isch vor luuter Gsüngi und Chraft. Drumm het är gmeint, er sig a aunen Orte dr Peterlig uf dr Suppe. 

Einisch, usgänds Winter, het si dr Hans bim Houzen im Autrüttibärg oobe versuumet ghaa und isch drby vernachded. Mit em lääre Waagen und de zwöi Rosse draa isch er doo heigfahre gäg dr Aumed und em Dorf zue. Do isch em z Sinn choo, as dr Dürscht mit sym wüude Heer i gwüssne Nächten ou dr glych Wääg ritet. "Hoorus, Dürschteli!" het er afo föbbele, " chum jetz ume füüre, wenn öbbis mit dr isch! Hoorus! Hoorus!" Dernoo isch er es Rüngli schdüu gsi und het gluuschderet, äb vo nöime här en Antwort chömm. - Und si isch choo! - Vo dr Wandflue här und hingerem Bettle- schdock füüren isch es Ruusche und Chräschle, nes Hüüle und Hoope, nes Weissen und Güisse derhär choo, as em Hans vor Chlupf d Hoor z Bärg gschdange si. I dr Feischderi het er öbbis gseh drhäär groodle! E Luftzug het em dr Huet abem Chopf grissen und ne bouzgraad i d Hööchi dreit! "Hü! Hü!" het dr Hans de Rosse ghoobbet und Geisle dur d Luft lo suuse. "Hü! Hü!" Aber dr Dürscht isch gäng hingeranném gsii und eisder nööcher choo. "Ha! Hü!" brüelet und chychet dr Hans im Flieh, und es isch em, jeede Ougeblick satzi dr Dürscht uf sim Chooli näbefüüren und pack nen im Aecke. Und de: Adje, Hans! Ou d Ross hei d Ohre glitzt und si id Schdricke glääge, es isch em Hans gsii, si schbeiche gar nümm z Boode. Aber dr Dürscht isch hingedra bliibe und het sis "Hutättä" em Hans i d Ohre gmöögget. Jetz, gottlob, gseht dr Hans sis Heimed voranem, und er het Glück: S Yfahrttoor isch schbeer- anguwiit off. Er jagt ufe mit em Waage und i d Schüür iine. Grettet! D Ross hei gschuumet vom Schweiss und gschlodderet wie aschbigs Loub, aber der Hans ou! Es isch es Wyli gange, bis er sen uusgschbannet und troch griibe ghaa het. Aber dr Dürscht het nooni vonem wöue loo. Ungere Dachtrouf yne het er zwar ke Gwaut. Drumm het er ums Huus uume gjagt mit Bäue und Rüchele und Hutättä für dr Hans doch no z verwütsche, wen er öbbe ne Fuess oder ne Hang ungerem Dachscharme füüre heig. Aber dr Hans isch isch jetz vorsichtiger gsi und het Sorg gha. Süüferli, midd em Rüggen a dr Wang noo, isch er Schritt für Schritt vom Schopf gäg dr Huustüren übere diche. 

Er het d Faue chönne packe und d Türen uftue. Do pfyft em öbbis näbe den Ohre duure. Es si nes baar schlächt abgnageti Hammebei gsi, won em dr Dürscht satt am Chopf verby i Huus- gang iine noochegschosse hed. "Hutättää, Hans! Du hesch mer hulfe jaage; jetz chasch mer ou häufe gnaage!" het dr Dürscht ghoppet drzue. No einisch het die wüeschti Trybedde s Heimet umkreiset und isch de gäg dr Zäug zue verschwunde. 

Wie dr Hans is Bett choo isch üüber dää Chlupf aabe, het er nochhäär niemerem chönne sääge. Aber won er am angere Moorge verwachet isch, het er ne Chopf gha wie nes Määss. Er het gfieberet und gweeberet, und für aui Zyten isch em dr Gluscht vergange gsi, wider mit em Dürscht aazbängele.